Let’s stay cool. Laten we de gegevens met een helder hoofd bekijken. Opeenvolgende hervormingen van de arbeidsmarkt, ongeacht hun politieke kleur, hebben geen echte impact gehad op het aantal werkzoekenden. Geen enkele hervorming is erin geslaagd om de toename van langdurige ziekte te beteugelen, integendeel. De demonstraties hebben niet het effect op de economische activiteit gehad waarop de vakbonden hadden gehoopt: de zaken gaan gewoon door, ondanks enkele mobiliteitsbeperkingen voor slecht geïnformeerde werknemers.
Verandering zal noch van onze politici noch van sociale bewegingen komen. Wat als we samen deze waanzinnige uitdaging aangaan, die erin bestaat voort te bouwen op de voorstellen van onze bedrijven en hun managers?

Onze macro-economische benadering is verkeerd. Er is een de facto groeiend aantal mensen dat gewoon niet meer in staat is om te werken. Er zijn vele anderen die dat nooit waren. En het is niet door te proberen de financiering van de sociale zekerheid via werk op te lossen dat we de realiteit van al deze mensen en anderen van wie we verwachten dat hun inspanningen zullen bijdragen aan de nationale solidariteit, zullen verbeteren. Er is een probleem met de methode. Hoe pakken we het aan?

Het gevoel van onrechtvaardigheid corrigeren door transparantie en goed beheer

De realiteit van de huidige arbeidswereld is dat relaties gepersonaliseerd zijn (en de grote uitdaging voor het management is om dit om te zetten in een coherent collectief project). Dit zijn individuele overeenkomsten die deel moeten uitmaken van een algemene billijke context. We hebben niet gezegd dat het gemakkelijk was…
En alle pogingen tot hervorming worden gezien als zeer onrechtvaardig omdat ze degenen die hard werken meer ‘straffen’ dan belonen.

We kunnen dit gevoel van onrechtvaardigheid corrigeren door volledige duidelijkheid te verschaffen over de bijdrage die van elk individu wordt verwacht aan het algemeen belang, evenals de garantie dat de vruchten van deze arbeid op de juiste manier zullen worden beheerd. Dit betekent dat elke werknemer met kennis van zaken zijn werkdagen kan besteden aan de financiering van de volksgezondheid, sociale integratie, de verbetering van ons milieu, enzovoort. De overgrote meerderheid van ons zou niets liever willen. Dat is een van de redenen waarom we graag deelnemen aan vrijwilligersinitiatieven in onze persoonlijke kringen.

De gemeenschappelijke zoektocht naar flexibiliteit voltooien

Langer werken is voor de meeste werknemers geen optie. We hoeven alleen maar om ons heen te kijken en het aantal mensen te tellen die niet langer fit genoeg zijn om de taken uit te voeren die bij hun baan horen. Fysiek of mentaal, het heeft gewoon geen zin meer.

De overgang tussen verschillende statussen op de arbeidsmarkt en tussen periodes van activiteit en noodzakelijke pauzes kan soepeler verlopen. Meer flexibiliteit bieden aan zowel werknemers als bedrijven is niet langer taboe, zelfs niet in de ogen van de vakbonden. Er liggen kansen voor het grijpen zodat onze organisaties zowel aan de eisen van hun klanten als aan de verwachtingen van hun werknemers kunnen voldoen. Hoe kunnen we dit doen? Door ons eerlijk te bevrijden van de beperkingen van tijd en plaats van het werk, bijvoorbeeld, en door de beloning te optimaliseren zodat iedereen privé en werk beter kan combineren.
Bedrijven zijn verplicht om diverse groepen te creëren, d.w.z. teams met collega’s in verschillende levensfasen, om hun individuele behoeften met elkaar in overeenstemming te brengen.

De normale incompetentie van de politieke wereld

De bal bij de bedrijven leggen (en niet bij de werkgeversorganisaties, want dat is iets anders…) betekent dat degenen die verantwoordelijk zijn voor het reguleren van de arbeidsmarkt duidelijk nog geen oplossingen hebben gevonden. Dat is duidelijk.

Sommige mensen hebben het over politici die niet op de hoogte zijn of een gebrek aan kennis hebben. We moeten niet bang zijn om over incompetentie te praten. Dit is geen ernstige beschuldiging of een belediging. Het is een pure observatie: je kunt niet weten of begrijpen wat je niet hebt geleerd of ervaren. En afgezien van het feit dat het niet erg aantrekkelijk is voor de beste talenten (eufemisme), stelt de politieke carrière zoals die nu is opgezet gekozen vertegenwoordigers niet in staat om de kwesties waarvoor ze verantwoordelijk zijn onder de knie te krijgen. Het is een trieste realiteit.

We moeten dringend pleiten voor een verandering in de rol van de overheid en haar vertegenwoordigers: het is in het belang van de regelgever om een facilitator en facilitator te worden, die zich inzet om innovatieve ideeën mogelijk te maken en die de partijen die betrokken zijn bij de arbeidsmarkt samenbrengt in plaats van ze tegen elkaar op te zetten.

Daarom roepen we de oprichters en topmanagers van onze bedrijven op om hier nota van te nemen! De houding van werkgevers om lagere arbeidskosten te eisen is niet genoeg. Het is zeker geen strategische ‘visie’. Bovendien zal niemand geloven dat het herverdelen van de marges die worden gegenereerd door lagere belastingen op een sociaal verantwoorde manier zal gebeuren.

Wat we nodig hebben is een collectief project dat ons het gevoel geeft dat we deel uitmaken van iets dat groter is dan onszelf. Het is niet zo ingewikkeld… In feite is dit wat er dagelijks gebeurt in alle bedrijven die een ziel hebben en zich in hun hart inzetten voor een echt sociaal project.

Jean-Paul Erhard