We richten ons hier in de eerste plaats tot de millennials en onze vrienden van generatie Z die de wondere wereld van werk ontdekken. En het is zowel een boodschap van hoop als een uitnodiging tot geduld. Als we een serieuze blik werpen op de dagelijkse werking van onze bedrijven en de doeltreffendheid van hun werknemers, zien we dat de piek van een carrière rond de vijftig jaar (en daarna) komt. Inzicht in de problemen, de kracht van netwerken, verworven vaardigheden, veerkracht, enz.: de capaciteit voor actie en invloed is aan de kant van degenen die we senioren noemen… Zijn de HR-benaderingen aangepast aan deze observatie? Zeker niet. Misschien is het tijd om een aantal gevestigde praktijken te herzien en te evolueren naar People Management dat even fris is als onze quinquas+.

Dat we in onze overwegingen meenemen dat de piek in de carrière op 50 ligt, betekent niet dat we willen pleiten voor de terugkeer van anciënniteit als het primaire criterium voor professionele erkenning. Integendeel! Alle generaties hebben nu mobiliteit (intern of extern) opgenomen in hun carrièrepaden. Het cliché van de goede oude trouwe werknemer die in zijn stille hoekje wacht tot alles voorbij is, is dood en begraven. We moeten al onze krachten mobiliseren en begrijpen hoe onze bedrijven kunnen profiteren van de energie en intelligentie van al hun werknemers. Hoe kunnen we dit doen?

Accepteer dat het tijd kost voordat alles ‘op zijn plaats valt’…

Jezelf ontwikkelen als mens en de kernwaarden definiëren die je drijven is een lang proces. Het verwerven van diepgaande vaardigheden kost ook tijd. Het opbouwen van een netwerk van sterke, duurzame relaties die we kunnen activeren wanneer dat nodig is, is ook een proces dat tijd kost… Bovendien geven we niet altijd genoeg krediet aan ervaring omdat we, ten onrechte, denken dat het een rem kan zijn op innovatie en disruptie. Je kunt al deze middelen niet in een paar maanden bij elkaar brengen. Het kost vele jaren, een paar tegenslagen en veel discussie.

Maar er is meer. De leeftijd stelt ons in staat om ons te bevrijden van de (vaak belachelijke) inzet om een persoonlijke carrière op te bouwen en om te begrijpen dat het collectieve project altijd belangrijker is dan het individuele project. Tot slot zorgen de voortdurende en spectaculaire verbetering van onze werkomstandigheden en het groeiende aantal initiatieven op het gebied van welzijn ervoor dat we iedereen een omgeving kunnen bieden die is afgestemd op zijn of haar behoeften.

Ctrl Alt Del voor de software die de meeste talentmanagers en recruiters gebruiken

Langere loopbanen en langere werktijden zijn een vaststaand feit. Het is dus tijd om de levenscyclus van onze werknemers met een frisse blik te bekijken.
Natuurlijk zal de jacht op talent met een hoog potentieel, dat zo vroeg mogelijk wordt ontdekt, en het snel inspelen op hun ambities doorgaan. Dit moet echter aangevuld worden met een duurzaam beheer van rijpe profielen die niet altijd uiting geven aan hun verlangen om de wereld te veranderen en die zich met hart en ziel inzetten voor projecten die belangrijker zijn dan het bevredigen van hun ego.
Concreet is er een vermogen om te handelen zonder af te wachten wanneer we ‘bevrijd’ zijn van het proces om ons eigen zelf op te bouwen dat, ook al is het nooit af, een secundaire zorg is geworden.

Kijk eens snel naar de vorm van onze loongroeicurves

Een van de factoren die lang de interesse in het verlengen van de levensduur van leiderschap heeft vertroebeld, zijn de kosten voor het bedrijf. En zoals we net al zeiden, blijft de ontkoppeling van beloning en anciënniteit noodzakelijk. We moeten een nieuwe vergelijking opstellen als we een loonbeleid willen voeren dat aantrekkelijk is voor alle werknemers. Door de bijdrage aan de resultaten, de integriteit en het welzijn van elk individu en de collectieve herverdeling te combineren, kunnen we loonontwikkelingscurves tekenen die zowel de prestaties van het bedrijf als de verwachtingen van de werknemers ondersteunen.

De markt vertelt ons dat je op 45-jarige leeftijd een senior wordt en in de ogen van de meeste mensen is dat het begin van het einde. Wij kunnen dat veranderen. Reken er echter niet op dat wij de basis leggen voor een oorlog tussen de generaties. We hebben zeker iedereen nodig.

We moeten gewoon beseffen dat onze senioren aan de top van hun kunnen staan en dat een van de essentiële kwaliteiten die we in hen moeten erkennen ongetwijfeld hun moderne mentaliteit is. Dit is ongetwijfeld het resultaat van hun vermogen om de ups en downs, de machtsspelletjes en andere wisselvalligheden van het bedrijfsleven te relativeren. Dit zou de vorm kunnen aannemen van een zekere ontgoocheling. Maar dit is niet het geval. Vandaag, en morgen nog meer, hebben we een generatie vijftigers die stralend en verantwoordelijk is. Open en collectief. Frisser dan ooit.

Jean-Paul Erhard