Waar praten we tegenwoordig het meest over als we het over de arbeidsmarkt hebben? Werkloosheid en langdurig zieken… En hoe straffen we mensen die niet in staat of bereid zijn (er zijn er natuurlijk!) om te investeren in een baan… Dit leidt er natuurlijk toe dat we vraagtekens zetten bij de percepties die we verspreiden over professionele investeringen. We komen terecht in een logica van re-integratie op de arbeidsmarkt tegen elke prijs, en op een vastberadener manier dan ooit tevoren. Wat zal het langetermijneffect zijn van deze aanpak binnen onze eigen organisaties? En is dit eigenlijk niet de enige manier om de ongelijkheid, die automatisch toeneemt, te compenseren? Laten we er samen over nadenken…

Wat zal er gebeuren in de werkplaatsen, kantoren, magazijnen, winkels, enz. Stel je de impact voor op de grond van de gedwongen terugkeer van oud-collega’s die lange tijd niet hebben gewerkt en de noodzakelijke integratie van mensen die vaardigheden en energie missen. Het verbeteren van de nationale werkgelegenheidsstatistieken is noodzakelijk om de overheidsuitgaven in evenwicht te brengen. Het zal echter zwaar wegen op de kosten van onze bedrijven.

Het teken van een inclusieve… en bijdragende samenleving

Het principe achter de vrijwillige terugkeer naar werk is tweeledig: het is zowel economisch als filosofisch. Als we het zo eenvoudig mogelijk zouden moeten formuleren, zouden we zeggen dat we het gewoon nodig vinden dat iedereen meedoet. Niemand mag aan de kant blijven staan, zowel omdat het onze productiecapaciteit verhoogt als omdat werk een factor van zelfontplooiing is die doorslaggevend blijft.

Tegelijkertijd kunnen we onze ogen niet sluiten voor het feit dat de ongelijkheid overal om ons heen blijft toenemen. Onverschilligheid is uit den boze. Langdurig zieken en werkzoekenden met een grote afstand tot de arbeidsmarkt laten wegrotten is duidelijk geen optie meer (was het ook nooit). Wat betreft de strafmaatregelen die op het punt staan geïmplementeerd te worden, laten we eerlijk zijn, we hebben nog niets beters bedacht.

Een sombere en soms deprimerende banenmarkt.

De huidige situatie is ook een verschrikkelijke mislukking. De arbeidsmarkt komt vaak depressief en vermoeid over. Ze veroorzaakt nog steeds veel leed en degenen die enthousiast zijn, worden al snel vergeleken met naïevelingen die veel te goedgelovig zijn over de beloften van hun bedrijven.

De problemen stapelen zich op in uiteenlopende domeinen zoals mentale gezondheid, engagement van het management, hoog absenteïsme, de bedreiging van diversiteitsinitiatieven… Het is in deze context dat we erin moeten slagen om collega’s te reïntegreren die, in sommige gevallen, al heel lang geen collectieve ervaring meer hebben gehad. Dat zal niet gemakkelijk zijn.

Teams die solidariteit en vrijgevigheid opnieuw moeten leren.

Wat we vaak vergeten als we het hebben over re-integratie op de arbeidsmarkt, zijn de inspanningen die onze organisaties moeten verdubbelen om een personeelsbestand op te nemen dat ondersteuning nodig heeft. Zonder het mobiliseren van bestaande teams zal het niet werken.
We moeten een potentiële beroepsbevolking aannemen die niet wordt uitgebuit en ons bezighouden met een management- en volksgezondheidsprobleem dat veel belangrijker is dan onze dagelijkse zorgen.

Er zullen mislukkingen, conflicten en teleurstellingen zijn. Maar met het optimisme en de vastberadenheid die ons kenmerken, zullen we er zeker in slagen om teams samen te stellen die de mensen die collectieve sensaties moeten creëren, verwelkomen en verzorgen. Het is een geweldige uitdaging.

Jean-Paul Erhard