29 mei 2025 
Elke nieuwe regering hervormt de arbeidsmarkt door te kiezen voor een bepaalde obsessie: langdurig werklozen, arbeidsongeschikte werknemers die moeilijk te ‘re-integreren’ zijn, jongeren die moeilijk werk vinden… Ondertussen stijgt het absenteïsme, ongeacht de politieke richting die aan de macht is, en draaien onze bedrijven met een personeelsbestand dat vaak uit vorm is en een slecht verdeelde werklast moet opvangen. Dus de ene hervorming volgt op de andere en ondertussen blijven we doen alsof we niet begrijpen dat een groeiend deel van de werkende bevolking zich afkeert van de wereld van het werk. Omdat ze de schok van de noodzakelijke toename van het aantal werkuren niet aankunnen.
Langere loopbanen, hybride werk, flexibele werktijden, psychosociale lasten… Afwezige werknemers zeggen gewoon NEE. Het touwtrekken is begonnen en geen enkele hervorming van de arbeidsmarkt, althans niet zoals nu voorzien, zal ons hieruit halen. Lezen
Peoplesphere / Articles
Editoriaal – Een zorgwekkende stijging van het aantal afwezigheden op het werk: een duidelijke boodschap die we niet willen horen.
Editoriaal • HR-professionals die machteloos zijn en weinig te zeggen hebben in managementteams – bestaat dat vandaag de dag nog?
Zijn de dagen van zeuren voorbij? Hoe vaak hebben we HR-managers niet horen klagen over het feit dat ze niet werden gehoord door het managementteam van hun bedrijf? Is dit vandaag de dag nog mogelijk? Het is niet zozeer de rol van de menselijke factor in de besluitvorming die ons vandaag interesseert, maar eerder de invloed van HR en de machtsstrijd die binnen het management kan bestaan… Want het spel is veranderd! HR-managers en -afdelingen staan nu in de frontlinie bij alle kwesties. Hun positie is strategischer dan ooit tevoren. Als bewijs hiervan neemt het aantal recent benoemde CEO’s dat rechtstreeks afkomstig is van Human Resources sterk toe. Zelfs het Vaticaan heeft dit onlangs opvallend aangetoond… Lezen
Editoriaal – Koud zweet in HR aan de vooravond van totale salaristransparantie?
De Europese richtlijn over beloningstransparantie wordt van kracht in januari 2026. Sommigen vrezen het moment… Omdat ze ervan overtuigd zijn dat het ernstige spanningen zal veroorzaken binnen hun eigen organisatie. Omdat er grote en kleine geheimen onthuld zullen worden? Omdat managers en HR-afdelingen zullen worden overspoeld met verzoeken om opwaarderingen in naam van eerlijkheid?
De hoogste waarschijnlijkheid is dat we opnieuw een non-event zullen zien. Dus we hoeven alleen maar te wachten tot de dagen voorbij zijn en het nieuws met iets anders komt om ons op te richten? Nee. Transparante beloning zal alleen echt worden verteerd en geïntegreerd in onze best practices als we ons er onmiddellijk op voorbereiden. Laten we eens kijken hoe. Lezen
Editoriaal – Mensen managen is een vervelende, ondankbare taak… maar wel een die zo essentieel is.
Bedrijfsleiders, KMO-bazen, de algemene media… Ze stellen ons allemaal systematisch dezelfde vraag, met zowel een blik van ontgoocheling als oprechte nieuwsgierigheid wanneer ze geconfronteerd worden met dit enigma: wat werkt er nu echt op het vlak van HR-management in bedrijven?
Het is een relevante vraag. Het heeft zijn wortels in de moeilijkheid om om te gaan met de menselijke ‘problemen’ die zich snel opstapelen in onze organisaties. Overal om ons heen zijn er mensen die niet willen meewerken, sluimerende conflicten, plotseling vertrek, teleurgestelde talenten en andere teleurstellingen… Dit zijn ongemakkelijke realiteiten die besluitvormers en waarnemers dwingen om vraagtekens te zetten bij de werkelijke impact van HR-initiatieven en de omvang van de middelen die op dit gebied worden ingezet. Hoe kunnen we hen geruststellen? Lezen
Editoriaal – Besef je wel hoeveel je kunt bereiken met zo’n glimlach?*
Er is een morele verplichting inherent aan de intensieve praktijk van People Management, die bestaat uit het uitstralen en overbrengen van een maximum aan positiviteit naar de mensen om je heen.
De tijd is al lang voorbij dat het voor een goed beheer van Human Resources essentieel was om in de schaduw te werken en dagelijkse ‘problemen’ discreet op te lossen.
Collega’s hebben behoefte aan rolmodellen, communicatie en enthousiasme. Basis. En onze bedrijven hebben inspiratie, verlangen en levens- en werklust nodig. Essentieel.
De (retorische) vraag van deze week is een natuurlijke: waarom benaderen we niet elke zaak en elke situatie met een natuurlijke aanleg voor optimisme? Lezen
Editoriaal – Mensen terug aan het werk krijgen en in onze bedrijven, koste wat het kost, met welk effect op de langetermijnmotivatie van teams?
Waar praten we tegenwoordig het meest over als we het over de arbeidsmarkt hebben? Werkloosheid en langdurig zieken… En hoe straffen we mensen die niet in staat of bereid zijn (er zijn er natuurlijk!) om te investeren in een baan… Dit leidt er natuurlijk toe dat we vraagtekens zetten bij de percepties die we verspreiden over professionele investeringen. We komen terecht in een logica van re-integratie op de arbeidsmarkt tegen elke prijs, en op een vastberadener manier dan ooit tevoren. Wat zal het langetermijneffect zijn van deze aanpak binnen onze eigen organisaties? En is dit eigenlijk niet de enige manier om de ongelijkheid, die automatisch toeneemt, te compenseren? Laten we er samen over nadenken… Lezen
Editoriaal – Macht, impulsiviteit en chaos… Wordt er een nieuwe norm voor leiderschap gesteld?
Beslissingen nemen is het concrete bewijs dat je macht hebt en dus leiderschap. Vandaag de dag is besluitvorming steeds meer een pure bevestiging van de macht die we denken te kunnen uitoefenen over de wereld om ons heen. De verschrikkelijke stap achteruit die we nu meemaken kan worden samengevat als de ultieme uitoefening van de volledige macht.
Laten we het hoofd koel houden… De huidige periode is ‘inspirerend’ voor veel leiders die precies hierop hebben gewacht: dat onze samenlevingen worden gestuurd door meerderheden die het gebruik van geweld, ongebreidelde agressie en de acceptatie van collateral damage voorstaan. Het belangrijkste is om te handelen. En zelfs als de beslissingen slecht gefundeerd zijn, hebben ze de verdienste dat ze de grenzen verleggen. Doen ze dat echt? Is dit het collectieve project waar we deel van willen uitmaken? Lezen
Editoriaal – Weten wanneer de tijd rijp is om te vertrekken, niet te vroeg en niet te laat…
Niet alleen werknemers willen verder. Ook organisaties worden moe van hun mensen, inclusief hun leiders. Toch kennen we allemaal voorbeelden van collega’s en leiders die zich vastklampen aan hun positie – en de privileges die ze met zich meebrengen – als mosselen aan een rots.
Hoe weet je wanneer het tijd is om een stap opzij te zetten of de teugels uit handen te geven? Hoe zorg je ervoor dat het niet te laat is en je een last voor de groep wordt? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat we onszelf hier niet te snel van overtuigen en voorkomen dat we van boord springen en een team verlaten dat op ons rekent? Lezen
Editoriaal – Geconfronteerd met de terugkeer van het autocratische leiderschapsmodel, zal onze reactie collectief zijn of niet!
Dit is een uniek moment: we worden eindelijk ‘gedwongen’ om een toekomst voor onszelf te kiezen! Het is een levensgrote test van ons vermogen om terug te stuiteren… Onze beschermende grote broer en rolmodel, de Verenigde Staten, laat ons aan ons lot over en het is duidelijk dat de tijd is gekomen om zowel een bestemming als een methode te kiezen die bij ons passen.
Onze eigen weg vinden is een essentiële stap in zelfopbouw. Eindelijk gedwongen worden om zelf na te denken. Het begin van ons eigen leiderschap.
Nu moeten we het bestuursmodel kiezen dat bij ons past. Het is zowel een angst als een bevrijding. Dus waar wachten we nog op? Lezen
Editoriaal – Is arbeiderswelzijn een onderwerp dat ‘gerecupereerd’ wordt door onaardige kapitalisten?
Beslist nooit tevreden! Onze bedrijven hebben nog nooit zoveel geïnvesteerd in de preventie en het beheer van de gezondheid van hun werknemers. En sommigen hekelen de uitbuiting van welzijn door het grootkapitaal, dat geen enkele tegenspraak schuwt… En ze bekritiseren werkgevers omdat ze zich bemoeien met gezondheidskwesties van werknemers in het belang van duurzame prestaties… Is dat niet gewoon logisch?
En hoe reageren we op degenen die deze op eigenbelang gerichte aanpak in twijfel trekken? Het antwoord dat we hen willen geven is eenvoudig: “Ja, de aanpak maakt deel uit van een streven naar winstgevendheid. En dan? Lezen
