Onze bedrijven verliezen te veel talent op een moment dat de arbeidsmarkt dat hard nodig heeft. Laten we eens om ons heen kijken: loopbaanonderbrekingen worden steeds gevarieerder en frequenter, het aantal langdurig zieken neemt toe, ontslagaanzeggingen worden overhaast… Om nog maar te zwijgen van het ontslagpercentage van werknemers, dat op een zeer hoog niveau blijft. In de huidige context van tekorten is het de moeite waard om te proberen te begrijpen waarom onze organisaties talent opbranden alsof het om elke hoek ligt. De gewoonten en gebruiken van onze consumptiemaatschappij verklaren niet alles. Wat missen we? Luisteren, gezond verstand en veel (echt veel) geduld…

Laten we het erover eens zijn: de oorlog om talent is voorbij. En wat de eeuwige onderzoekers ook mogen denken, niemand heeft hem gewonnen. In elk geval laat de oorlog aan beide kanten en op de begraafplaatsen alleen maar verliezers achter. Het is een verschrikkelijke puinhoop die we op de arbeidsmarkt onder ogen moeten zien: talent dat sluimert, uitdooft of zelfs massaal vernietigd wordt. Twee opties: we betreuren het of we doen iets om de bloeding te stoppen. Een gemakkelijke keuze. Dus wat gebeurt er binnen onze muren en in onze open ruimtes?

Er is een verschil tussen de ambities van het management en die van hun werknemers

Laten we om te beginnen proberen te begrijpen dat niet iedereen promotie wil maken of gedwongen wil worden om carrière te maken. De manier waarop we vaak onze eigen ambities projecteren op die van onze werknemers kan schadelijk zijn.

Professionele mobiliteit is een formidabel instrument om onze organisaties energie te geven. Het is echter geen verplichting. Als het wordt opgelegd door wat we als een ‘normaal’ carrièrepad beschouwen, nemen we een serieus risico met een talent of talenten waar niet zoveel voor gevraagd werd… Dit fenomeen van het projecteren van onze persoonlijke en professionele ambities is niet gemakkelijk onder controle te krijgen omdat het geworteld is in ons onderbewustzijn. In combinatie met de angst om collega’s teleur te stellen die we graag willen zien ontwikkelen, kan het snel destructief worden. Kan dit worden vermeden? Ja, natuurlijk, als je maar luistert!

Welkom bij absurditeit!

Een andere vraag die getalenteerde mensen zich stellen als ze hoger op de carrièreladder komen, is: moet je je gezond verstand opgeven om hogerop te komen? Als je de ladder beklimt, worden onze organisaties soms wreed, soms absurd. Het lijkt erop dat de weg naar de top veel offers vraagt, waaronder het opgeven van een vorm van redelijkheid en gezond verstand.

Hoe dichter we bij de zon komen, hoe meer we codes aannemen die niet overeenkomen met enige logica. En is het de complexiteit van de te nemen beslissingen die dit rechtvaardigt? Nee. Het zijn de parasitaire prioriteiten – het beheer van ego’s die, om maar een paar voorbeelden te noemen, kunnen leiden tot een gebrek aan vooruitziendheid en de verspreiding van belangenconflicten – die onze bedrijven soms de sfeer geven van een kermis waar van alles kan gebeuren. Het is genoeg om te rennen voor je leven, gewoon om je verstand te bewaren. Talent dat slecht voorbereid is, worstelt om over deze hindernis heen te komen en verliest zijn laatste illusies tijdens de promotie.

Stop nooit met leren…

Tot slot is het goed om te onthouden dat persoonlijke ontwikkeling een van de belangrijkste drijfveren van motivatie blijft, tot welke ‘generatie’ je ook behoort. Toch zien we dat een groot aantal profielen – waaronder oudere werknemers in het algemeen – worden uitgesloten van de kernactiviteiten die de toekomst van hun bedrijf zullen vormgeven. Waarom? Omdat ze niet over de vereiste vaardigheden beschikken en/of niet over de ‘software’ om ze te verwerven… Op het moment dat de organisatie beslist om niet langer te investeren in de ontwikkeling van bepaalde profielen, start ze een proces van bijna onmiddellijke terugtrekking.

We moeten ook vermijden dat we alle verantwoordelijkheid voor het leren en het op peil houden van de inzetbaarheid bij onze werknemers leggen. Dit is zowel hypocriet als misleidend. Het is een reis die werknemer en werkgever samen moeten afleggen. En die reis eindigt nooit.

Er is geen sprake van zelfkastijding of depressie. Alle fouten die we samen kunnen maken op het vlak van ongepast talentmanagement zijn gebaseerd op één en hetzelfde idee: de pool is onuitputtelijk. En dus, ondanks onze soms mislukte pogingen, blijft het potentieel binnen onze bedrijven ongelooflijk.

De realiteit op het terrein toont ons dat stilstaand talent verloren talent is… De missie, als u die aanvaardt, is de vrijwillige beweging van deze talenten te vergemakkelijken, die bezig zijn met hun eigen zoektocht naar ontplooiing. Met een luisterend oor, gezond verstand en geduld (veel geduld).

Jean-Paul Erhard