Dit is de punchline, of eigenlijk de belofte, die een wervingsportaal aankondigde om zijn reclamespots in de massamedia te sluiten… We stikten bijna toen we dit bericht voor het eerst hoorden. Toen, bij nader inzien, moesten we ons realiseren dat het helaas wel eens zou kunnen werken! Toch is deze verklaring – werkgevers die uw prioriteiten respecteren! – is noch realistisch, noch wenselijk. Je gaat geen werkrelatie aan met een belofte die niet altijd kan worden nagekomen. Dit is een gelegenheid om erop te wijzen dat niet alle argumenten goed zijn als het op het aantrekken van talent aankomt. En om uit te leggen waarom deze zo ongepast is…

Ook al is het gewoon reclame, uitgezonden en in een oogwenk vergeten, met als enige doel de aandacht te trekken, we konden het niet laten gaan. Potentiële reizigers aantrekken en ze de maan beloven zonder er ooit een voet op te hebben gezet is verleiding op zijn verachtelijkst en kortzichtigst.

Een misverstand kan niet werken.

Kunnen we het ons in het huidige klimaat van wantrouwen, in een markt die flirt met volledige werkgelegenheid ondanks het duizelingwekkende aantal mensen dat niet langer geschikt is om te werken, nog veroorloven om onze werknemers teleur te stellen met absurde beloften? Want ondanks al het belang van wat we de Employee Experience noemen, hebben werkgevers geen beperkingen om rekening mee te houden als het gaat om de ‘prioriteiten’ van hun werknemers. Het is verderfelijk om werknemers te laten geloven dat ze hun eigen prioriteiten kunnen opleggen.

Laten we duidelijk zijn: wat hier geïmpliceerd wordt zijn persoonlijke behoeften, behoeften die tot de privésfeer behoren en die gerespecteerd moeten worden.
Moet het bedrijf proberen er rekening mee te houden? Absoluut. Is het daartoe verplicht? Absoluut niet. Zijn er veel werkgevers die daarin slagen? Zeer weinig. Meestal zijn ze onderworpen aan de eisen van werknemers die denken dat ze het tempo van de samenwerking kunnen dicteren, ten koste van een verslechterende relatie. Er is duidelijk een gebrek aan overleg…

Wat zijn de gevolgen? Zwakke loyaliteit, beperkte inzet…

Uiteindelijk is het antwoord op de uiteenlopende en gevarieerde verwachtingen van elk individu nooit perfect. En het spelletje dat zich ontwikkelt tussen de talenten en de organisatie bestaat uit het testen van de grenzen van het systeem. Vroeg of laat komt het moment van onenigheid, gebaseerd op het diepgewortelde gevoel dat wederzijdse afspraken niet zijn nagekomen. Een erkenning van mislukking.

Wat zijn de beschikbare opties bij de eerste schending van wat we weten dat een fragiel vertrouwen is? De eenvoudigste en meest voor de hand liggende optie is om de samenwerking te beëindigen met het vertrek van de werknemer. Dit is een mislukte werving. Geen gehechtheid of loyaliteit om te eren. Geen drama. Laten we gewoon zeggen dat we elkaar verkeerd begrepen hebben en dat we niet geschikt zijn om samen te leven. We verlaten elkaar en vergeten elkaar.

Maar dat is niet de enige vorm van mislukte aanwervingen: sommige werknemers zijn het niet eens met hun werkgever, maar blijven toch aan met een inzet die de duisternis induikt. Een nieuw, oninteressant verhaal zonder einde begint. Ontmoedigend. Vervelend. Giftig.

Het collectief komt op de eerste plaats, vóór individuele prioriteiten.

Hoe kunnen we deze betreurenswaardige uitkomsten voorkomen? Niets aan het toeval overlaten vanaf de allereerste dagen, of zelfs al veel eerder, betekent zorgen voor absolute duidelijkheid over de ‘hiërarchie’ van behoeften en prioriteiten voor iedereen. In een paar eenvoudige woorden: eerst het collectief, dan het individu waar mogelijk.

In een ideale wereld zouden we ons kunnen voorstellen dat de prioriteiten van de één (het collectief) en de prioriteiten van de anderen (de individuen) samenvallen of op elkaar reageren. In feite gaat het hierom bij de analyse van de culturele fit tussen de werknemer en het bedrijf, en de afstemming op de bedrijfswaarden op het moment van aanwerving. De realiteit op het terrein spreekt ons soms, zelfs vaak, tegen.
We moeten verder gaan. De afspraak om voorrang te geven aan de behoeften van de groep moet worden aangekondigd, vervolgens opgeschreven en bevestigd in onze dagelijkse praktijk.

De ‘war for talent’ die de spelers op de rekruteringsmarkt voeren, helpt niemand. Door het vermenigvuldigen van valse beloften leggen we de basis voor een blijvend wantrouwen tussen werknemers en hun werkgevers. Hoe kunnen we ontsnappen aan de misleidende argumenten en andere trucs die gebruikt worden om het beste talent te lokken? De beste remedie blijft authenticiteit… en de ontwikkeling van een vorm van pedagogie zodat degenen die zich bij ons aansluiten ook van ons leren houden omwille van onze (kleine) fouten.

Jean-Paul Erhard