Hoe definiëren Japanse meester-ambachtslieden talent? Een gevoel van inspanning en doorzettingsvermogen. Duidelijk, schoon en precies. Omdat we allemaal voortdurend op zoek zijn naar inspiratie, nemen we even de tijd om hierover na te denken… Trouw, loyaliteit, nederigheid, doorzettingsvermogen, gevoel voor inspanning… Waarom richten we ons deze week op deze eeuwenoude ideeën? Misschien is het een onmiddellijke, onbewuste reactie op het dagelijkse gevoel van chaos en permanente crisis waar we het vorige week over hadden. Stellen deze ‘oude’ waarden ons gerust? Kunnen ze dienen om de troepen te mobiliseren – te beginnen met hun leden die onlangs de arbeidsmarkt hebben betreden – om een positieve dynamiek te reactiveren en perspectief te geven aan onze organisaties?

We hebben rust nodig in ons werk en in ons persoonlijke leven. Pure logica. Het is onmogelijk (of in ieder geval niet wenselijk) om voortdurend onder hoogspanning te staan. Het geruststellende van langetermijnwaarden is dat ze ons eraan herinneren dat er recepten zijn die altijd hebben gewerkt, die nog steeds werken en die opnieuw zullen werken, ondanks het verstrijken van de tijd en de opeenvolgende revoluties. Laten we dus proberen te begrijpen waarom en hoe ze opnieuw kunnen opduiken en onze aanpak van talentmanagement kunnen beïnvloeden.

De nieuwe werknemers? Totaal onwetend en zo begaafd.

Onze talenten geven tegenwoordig de voorkeur aan een ‘oppervlakkige’ benadering van vaardigheden. Dit is misschien een onverwacht gevolg van onze massale investeringen in soft skills. We zien op dit moment nieuwe profielen de arbeidsmarkt betreden die logischerwijs geen enkel onderwerp beheersen en moeite hebben om zich serieus te interesseren voor welk werkterrein dan ook. Aan de andere kant zijn ze in staat om op alle golven te surfen door een groot communicatievermogen te tonen waarmee ze zichzelf kunnen verkopen door een paar punchlines met assertiviteit te stuwen. Het is dus geen uitgemaakte zaak…

Tijd voor ervaring of veelzijdigheid?

Je moet kijken waar je vandaan komt om te weten waar je naartoe gaat…”. Helaas zullen we onze collega’s er niet met definitieve zinnen van kunnen overtuigen dat het de moeite waard is om te investeren in de lange termijn en terug te denken aan het verleden… We hebben inderdaad een afstemmingsprobleem als het gaat om tijdmanagement.

Onze collega’s weten nu dat een carrière van korte duur is in de zin dat die in duigen kan vallen door één enkele slechte keuze of een onvoorziene gebeurtenis. Bovenal weten ze dat ze ervaring en vaardigheden moeten verzamelen om hun inzetbaarheid te maximaliseren.
Hun benadering van het professionele leven is gewoon realistisch: wedden op één vakgebied, hoe gespecialiseerd ook, kan gevaarlijk zijn. Potentieel zeer winstgevend… maar gevaarlijk. Want we kunnen niet garanderen dat een geavanceerde vaardigheid morgen niet verouderd zal zijn of vervangen zal worden door een technologische innovatie. Veel taken worden geleidelijk toevertrouwd aan machines en kunstmatige intelligentie, die de kennis die in de loop der tijd is opgebouwd kunnen vervangen dankzij hun formidabele rekenkracht.

Nogmaals, de keuze is aan ons. We zijn vrij om de beheersing van de gebieden waarin onze werknemers uitblinken te waarderen, bijvoorbeeld door meer erkenning te geven aan een carrière als expert. Een eenvoudige manier om mensen te stimuleren die unieke talenten ontwikkelen.

Geduld… Is het genoeg om te wachten tot vintage waarden weer in de mode komen?

Een andere mogelijke strategie is om rustig af te wachten tot de tijd rijp is… Aangezien we ons leven doorbrengen in cycli die zichzelf herhalen, hebben we misschien alleen wat geduld nodig om ooit populaire concepten weer in de mode te laten komen? Moeten we wachten tot deze waarden weer modern worden?

We denken dat we geen tijd hebben om te wachten. In de praktijk moeten we erkennen dat de notie van inspanning en herhaling van gebaren die het mogelijk maken om vandaag uitmuntendheid te bereiken, slechts een beperkte categorie profielen aanspreekt. Dit zijn de mensen die we vaak associëren met uitzonderlijke atleten die obsessieve trekjes hebben. Op de arbeidsmarkt zijn het vandaag typisch zelfstandigen, die tot op zekere hoogte ‘ontsnappen’ aan talentmanagement binnen ’traditionele’ bedrijven. Dit is een evolutie in wording: de vaardigheden die we in de loop der tijd hebben aangescherpt, zijn buiten onze organisaties te vinden. Vaak tegen onbetaalbare kosten en met een beperkte beschikbaarheid. Als we niet snel reageren, zullen we merken dat de ‘elites’ het bedrijf hebben verlaten om hun eigen bedrijf te runnen.

Onlangs gehoord en doordrenkt met het aardse gezond verstand waar we zo van houden: “Werk is de naaste buur van succes.” In zekere zin is het een levensfilosofie die we kunnen besluiten te delen… Door ervoor te zorgen dat onze talentmanagementstrategieën consistent zijn met de waarden die erdoor geïnspireerd zijn, zoals de zin voor inspanning en doorzettingsvermogen die ons ertoe gebracht hebben samen na te denken.

Rest ons nog collega’s te identificeren en aan te trekken die gevoelig zijn voor deze ideeën en die hun kunst willen ontwikkelen. Het is een gemeenschap van geesten die we snel identificeren. Mensen ontmoeten elkaar en herkennen elkaar. Uiteindelijk maakt het niet uit wat de status van de werknemer of de vorm van de samenwerking is. We kunnen altijd samenkomen op eenvoudige principes… op waarden die ongetwijfeld een beetje ‘vintage’ zijn.

Jean-Paul Erhard