We zijn in oorlog. We zijn nu al een aantal jaren in oorlog met religieuze extremen, met wereldwijde pandemieën, met de vernietiging van natuurlijke hulpbronnen (de lijst is niet uitputtend)… We zijn ook in oorlog met elkaar door te wijzen op de redenen waarom we het oneens zijn over onze waarden, onze verplichtingen en ons gedrag. Conflicten zijn overal om ons heen… Dat is het onderwerp van onze wekelijkse vraag: kan het bedrijf zich voorstellen een oase van vrede te zijn in deze maatschappelijke omgeving die mensen tegen elkaar opzet, die sociale klassen uitnodigt elkaar te haten, die zelfs generaties ertoe aanzet elkaar de schuld te geven van de vernietiging van onze planeet… Een nieuwe mission impossible, nog eentje?

Een meedogenloze wereld

Laten we generaliseren, ook al lijkt het een beetje ‘snel’: in ons dagelijks leven zijn koppels en gezinnen geëxplodeerd. Het is niet meer dan logisch dat deze reeks zich voortzet en dat de teams binnen onze bedrijven ook uiteenvallen. Dit is de moeilijkheid waarmee we vandaag geconfronteerd worden bij het creëren van een collectief. Individuele belangen gaan bijna systematisch voor. En conflicten nemen toe. Wat ons nog meer zorgen baart is het geweld van uitwisselingen in een steeds minder gematigde omgeving. Het gevolg van deze verslechtering? We verkeren voortdurend in gevaar. We worden voortdurend blootgesteld. Daarom is het noodzakelijk geworden om voorbereid te zijn op aanvallen, zowel voorzienbare als onverwachte, onder alle omstandigheden. Er zijn twee mogelijke strategieën: vechten of sussen.

De bron van conflicten in het bedrijf? Het draait allemaal om ego

Spanning wordt soms gezien als noodzakelijk in onze organisaties. Het houdt ons scherp. We zijn sceptisch… Het zijn vooral spanningen die ons uitputten. Het belangrijkste probleem dat aan de basis ligt van deze spanningen in de meeste van onze bedrijven is ego en de verdediging van persoonlijke belangen. Natuurlijk is er stress in verband met prestaties en het bereiken van doelstellingen. Maar die komt op de tweede plaats na individuele machtskwesties en de bescherming van verworven privileges. We kunnen deze terugkerende problemen overwinnen. Door te werken aan wat groepen samenbrengt in plaats van aan te dringen op wat hen scheidt, moet het mogelijk zijn om gezamenlijke doelstellingen te vinden. Dit lost de persoonlijke problemen die vandaag de dag de aandacht monopoliseren niet op, maar het maakt het wel mogelijk om de dialoog te hervatten op een basis van delen.

Toevluchtsoord

Geconfronteerd met gecompliceerde privé-situaties is de verwachting groot dat men kan profiteren van een ruimte van welzijn waarin het gevoel van bescherming reëel is. Dit verklaart in ieder geval voor een deel waarom het voor onze organisaties zo belangrijk is om onvoorwaardelijk te investeren in welzijn.Het behoud van de mentale en fysieke integriteit van elk van onze werknemers is niet langer alleen een morele verplichting die we moeten nakomen.Het is een strategische kwestie.Bedrijven (en hun managers) worstelen nog steeds met het feit dat ze een veilige haven kunnen zijn voor hun werknemers.Toch zijn de meeste vaardigheden (besluitvorming, persoonlijke ontwikkeling, management, leren, gezondheidspreventie, etc.) daar aanwezig om onze collega’s praktische ondersteuning en effectieve begeleiding te bieden bij het omgaan met moeilijke tijden.Uiteindelijk is het gewoon een kwestie van vrijgevigheid om hen deze vaardigheden ter beschikking te stellen.

Ondertussen moeten we realistisch blijven. Niet alle conflicten kunnen worden vermeden. Er zijn tegenwoordig zoveel redenen om elkaar te haten: de kloven tussen geslachten, tussen generaties, tussen sociale klassen en tussen etnische gemeenschappen zorgen voor veel frustratie.Dat hoeven we niet te accepteren.Deze ongelijkheden kunnen worden verminderd.En onze bedrijven kunnen ons zeker enkele (betoverende) intermezzo’s bieden om dit te bereiken.

Jean-Paul Erhard