De wereld stond niet plotseling op zijn kop aan het begin van deze week met de inauguratie van Master Donald. De huidige politieke gebeurtenissen schudden echter enkele van onze diepste overtuigingen wakker, die diep geworteld zijn in ons professionele en persoonlijke leven. Het dwingt ons na te denken over de wereld om ons heen, want de provocaties en aanvallen op fundamentele principes worden steeds talrijker. De validatie van een technologische oligarchie, de afwijzing van buitenlanders, het systematisch in twijfel trekken van de ‘waarheid’… Dit zijn praktijken die genormaliseerd aan het worden zijn. Ze bedreigen de manier waarop we zaken doen, in onze bedrijven en in ons privéleven. En wat doen we ondertussen? Niets, of bijna niets. We debatteren. Zullen onze bedrijven, die altijd de voorschriften van de Amerikaanse big brother hebben toegepast, zich aanpassen of zich verzetten tegen deze nieuwe normen?

Als het begin van deze week een nieuw tijdperk zou inluiden, dan zou het er een zijn van ongeremde wreedheid. Wat we vandaag voor ons hebben liggen is een model dat gewelddadig, frontaal, agressief en wraakzuchtig is. Een omgeving waarin degene die het meest durft en het hardst schreeuwt, niet aarzelt om door de meerderheid te worden gevolgd. Het lijkt erop dat de participatieve aanpak veel zorgen baart. De wraak van de dominante mannetjes is begonnen…

Grote dromen en ambities die ons inspireren?

We zijn getuige van de terugkeer van de mythe / fantasie van de machtige man die onsterfelijkheid zal aanraken en ons naar de planeet Mars zal brengen om een sprits te drinken, waarom niet? En hoe zal de menigte reageren? Een enorme golf van energie en hoop, een bijna blind vertrouwen, een boost van energie die ons naar nieuwe hoogten zal brengen.
Beloftes van grootsheid zijn in wezen ontworpen om energie te geven aan diegenen die er absoluut in willen geloven. Op zich is dat niet echt een probleem.
Waarom zouden we ons dan zorgen moeten maken over deze golf? Omdat het riekt naar testosteron, omdat het gebaseerd is op masculinistische theorieën waar we van walgen en omdat het zeker niet van plan is om te wachten en degenen die het niet kunnen maken aan boord te nemen.
De drijvende kracht achter deze benadering is het verlangen om rijkdom te vergaren en de absolute zoektocht naar prestaties. Het zal moeiteloos de ‘veilige haven’-modellen wegvagen, die de integriteit en veiligheid van werknemers voorop stellen. We moeten dus met iets anders komen, een ander model.

Het einde van Diversiteit en Inclusie: een zorgvuldig geplande conservatieve overwinning.

Dus aan de ene kant is er de droom die bereikt moet worden. Aan de andere kant zijn er de mensen die niet worden uitgenodigd om deel te nemen. Het andere belangrijke ‘project’ dat opduikt met de terugkeer van Agent Orange is het einde van het diversiteits- en inclusiebeleid. Het was niet de verkiezing van Trump die de aanzet gaf tot dit proces. Dit zijn veel diepere bewegingen. Afgelopen herfst, hoewel het nieuws onopgemerkt bleef, hadden verschillende grote Amerikaanse bedrijven al besloten om hun investeringen in Diversity and Inclusion stop te zetten: in oktober kondigde Caterpillar het einde aan van hun beleid op dit gebied. Harley Davidson volgde dit voorbeeld. En sindsdien gaat het maar door. Bedrijven leggen uit dat ze een fout hebben gemaakt (uit politiek opportunisme?) en stoppen met investeren in hun inclusieprogramma’s.
Zal dit hier ook gebeuren? Ik vrees van wel, gezien het dominante karakter van de Amerikaanse cultuur, terwijl de onze hyper-malleerbaar is. Tenzij… we een ander model kunnen bedenken…

Gebrekkige en agressieve communicatie

En dan is er nog het (mijnenveld) van de communicatie.Als we goed kijken naar wat er vandaag de dag gebeurt in de politieke arena aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, is het genoeg om een handleiding te schrijven van alles wat je niet moet doen, tot het punt waarop de opeenvolging van fouten een waar meesterwerk vormt. De woordenschat is super beperkt, de redenering is binair en de toon schommelt voortdurend tussen vulgair en gemeen. Kortom, nul-niveau argumentatie in een ronduit pijnlijk formaat. En het werkt.
Het gevaar is reëel: deze methode toepassen met opmerkelijke resultaten staat gelijk aan stoppen met inzetten op intelligentie. Het is een model waarin de educatieve dimensie van communicatie geen plaats heeft. Toch spelen onze bedrijven een belangrijke rol in het onderwijs. En deze rol opgeven is uit den boze.

Laten we betrokken raken. Het accepteren van al deze veranderingen is geen optie, zelfs niet als we gewend zijn om deze invloeden van buitenaf in onze eigen patronen te integreren.
We moeten reageren met onze diepste overtuigingen. Ons vermogen om te reageren op de dreiging wordt op de proef gesteld en we zouden er slecht aan doen om te reageren met confrontatie.

Het is niet allemaal kommer en kwel. Ja tegen prestaties, ja tegen ambitie, ja tegen concurrentie… We kunnen een vergelijkbare ondernemingsdynamiek aan de dag leggen, verrijkt door de waarden die ons dierbaar zijn. Waarden die een centrale plaats geven aan anders-zijn en solidariteit. Laten we provocatie niet beantwoorden met andere vormen van ‘agressie’… Onze enige verplichting? Het beste van onszelf geven. En dat zal perfect zijn.

Jean-Paul Erhard