16 mei 2024 
Samen leven… We hebben deze slogan altijd heel goed gevonden. Het is een perfecte uitdrukking van de missie die wordt omarmd door degenen die mensen willen verenigen rond een gemeenschappelijk project. Het is ook een eenvoudige formulering van wat onze belangrijkste dagelijkse uitdaging blijft. Vandaag de dag kan één woord, één houding, één gebaar genoeg zijn om de gevoeligheden van een groep mensen of zelfs een hele gemeenschap te beledigen. Ook onze bedrijven staan op scherp. Hoe hebben we zo’n niveau van hypergevoeligheid bereikt? En vooral, zijn onze collega’s bereid om samen te leven en te werken in deze sfeer van conflict? Lezen
Peoplesphere / Magazine
Editoriaal – Is leidinggevende moed een vaardigheid die ontwikkeld kan worden of niet?
De afgelopen maanden zijn we vaak benaderd door organisaties die een gebrek aan leidinggevende moed zien in hun teams die verantwoordelijk zijn voor het dagelijks beheer van activiteiten. Gebrek aan besluitvorming bij incompetentie, geen feedback wanneer er fouten worden gemaakt, geen risico’s nemen wanneer de ‘klassieke’ oplossingen niet meer werken… Dit zijn de meest voorkomende symptomen van gedrag dat onze effectiviteit ernstig belemmert. En we hebben de neiging om de kwestie van leidinggevende moed te reduceren tot een gebrek (of overmaat!) aan testosteron, zonder er een genderkwestie van te maken. Maar dat is bij lange na niet genoeg. We nodigen je uit om nog een andere weg te verkennen… Lezen
Editoriaal – Opleiding en regelgeving zijn geen goede vrienden (en dit is niet alleen een kwestie van ondernemersvrijheid).
Wie zei dat we niet langer in staat zijn om consensus te bereiken in onze samenleving? De federale regering heeft dit huzarenstukje nog maar eens geflikt door de invoering van de Federale Leerrekening erdoor te drukken en zo unaniem verzet te winnen tegen een nieuwe maatregel om de administratieve complexiteit te verminderen. Een aantal zaken die centraal staan in onze organisaties (maatschappelijke verantwoordelijkheid, gendergelijkheid en dus het ontwikkelen van vaardigheden, etc.) passen niet binnen de beperkingen van een overvloed aan regels. Deze botsen met de vrijheid van ondernemerschap en de steeds grotere behoefte aan flexibiliteit op de arbeidsmarkt. In dit geval worden we belaagd door wetten die niet uitvoerbaar zijn. Dus wat doen we? Lezen
Editoriaal – Ik geloof nog steeds in het terugbrengen van meritocratie op de voorgrond.
De vraag van deze week: werkt het meritocratiemodel nog? Laten we eens kijken naar de realiteit op het terrein… Een groot aantal bedrijven en verenigingen worstelt met de herziening van hun beloningsbeleid, zodat prestaties en vaardigheden meer gewaardeerd worden dan anciënniteit. De vraag hoe de bijdrage van elk individu te beoordelen en te belonen blijft een netelige kwestie voor het lokale management.
Puur rationeel gezien is dit niet te verklaren. Deze problemen moeten snel worden opgelost op basis van de verdiensten van onze werknemers. Lezen
Editoriaal – Het collectief is niet altijd intelligent, verre van dat…
Waarom inzetten op collectieve intelligentie? Er is immers geen garantie dat wanneer we mensen bij elkaar zetten, in dezelfde ruimte of aan hetzelfde project, we een geweldige tijd zullen hebben met denken of creëren… Kuddes zijn vaak onproductief en soms zelfs dom. Wat is dan het kostbare geheim dat een team sterker maakt dan de som der delen? Wat is de magische formule die de alchemie creëert binnen een groep, die leidt tot wat we collectieve intelligentie noemen? Lezen
Editoriaal – Zingeving, waarden en afstand. De generaties lijken zoveel op elkaar als ze tegenover recruiters staan…
Het is een onontkoombaar feit. Er is altijd wel een moment tijdens een wervingsgesprek waarop de potentiële toekomstige werknemer je uitlegt dat hij/zij op zoek is naar zingeving en dat dit (uiteraard) de reden is waarom we tegenover elkaar staan. En dit geldt voor alle generaties, niet alleen voor degenen die de arbeidsmarkt betreden en van wie ons wordt verteld dat ze anders zijn, ook al is dat niet zo. We gruwen van de vraag naar de betekenis… We zien het gewoon als een kolossaal cliché. Wil je weten wat er schuilgaat achter de kant-en-klare zinnen die sollicitanten ons voor de voeten werpen? Lezen
Editoriaal – ‘Never without my IA Companion’, het (waarschijnlijke) motto van onze collega’s.
Van digitale transformatie tot de geplande invasie van Artificial Intelligence (AI), een deel van de rol van People Managers is nadenken over (en soms… verband leggen met) onze relatie met digitale hulpmiddelen. Hoe zal technologie onze werkgewoonten veranderen? Alle functies en alle sectoren worden beïnvloed door de huidige revolutie.
Terwijl sommigen van ons zich nog steeds afvragen wat de impact van AI zal zijn op de omvang van de werkgelegenheid, zijn we al bezig met een verandering van tijdperk. De dagen dat digitale platforms de kracht van Kunstmatige Intelligentie inzetten zijn (al) voorbij. We gaan het tijdperk in van persoonlijke digitale metgezellen die deel gaan uitmaken van het dagelijks leven van werknemers, zowel professioneel als privé natuurlijk. Lezen
Editoriaal – Negatieve feedback: een delicate, bevrijdende en noodzakelijke managementhandeling.
Boomers denken dat de nieuwe generaties het geduld noch de nederigheid hebben om om te gaan met hun eerste tegenslagen op de werkvloer. Millenials en vertegenwoordigers van Gen Z zijn uiterst gevoelig voor de noodzaak om hun integriteit te respecteren. Als gevolg daarvan is het erg ingewikkeld geworden om negatieve feedback te delen wanneer de prestaties of de kwaliteit op het werk niet aan de verwachtingen voldoen. Weer een generatieconflict?
Nee, niet echt. Wat we hier kunnen analyseren is de evolutie van onze managementpraktijken. Lezen
Editoriaal – Verkiezingen en arbeidstijdverkorting: historisch besef of realiteitsbesef?
Het is maar goed dat er nu maar eens in de 5 jaar verkiezingen worden gehouden. Het stemt ons droevig om te zien hoe de arbeidswereld in het algemeen – en de kwestie van de arbeidstijd in het bijzonder – wordt uitgebuit door gekozen vertegenwoordigers en politieke partijen die er weinig verstand van hebben. Het is betreurenswaardig dat de ervaringen van werknemers worden gekarikaturiseerd voor verkiezingsdoeleinden. Het is bijvoorbeeld irritant om de minister van Werkgelegenheid keer op keer te horen herhalen dat de verkorting van de arbeidstijd in de richting van de geschiedenis gaat. Deze bewering is zowel onjuist als gevaarlijk. Het roept de vraag op of dit een ontkenning van de realiteit is of gewoon een kortstondige belofte die tot niets verplicht, net lang genoeg om nieuwe mandaten te winnen die geldig zijn voor een korte periode van vijf jaar … Lezen
Editoriaal – Collega’s die de kunst van het vermijden en uitstellen onder de knie hebben… We kunnen een einde maken aan de hypocrisie.
We kennen allemaal medewerkers die een echte expertise hebben ontwikkeld in uitstelgedrag en het overdragen van hun taken aan anderen. We nemen het ze niet kwalijk. Sommige mensen hebben regelmatig ademruimte nodig. Anderen vervelen zich ronduit in hun baan. En er zijn er zelfs die de kans met beide handen hebben aangegrepen toen het recht op luiheid onze bedrijven weer in zijn greep kreeg. Wat we hier in feite willen aanvallen is niet het productiviteitsverlies dat dergelijk gedrag veroorzaakt… Het is de heersende hypocrisie die ons ertoe brengt te doen alsof we ‘het niet weten’ die we aan de kaak willen stellen. Dit is ongetwijfeld de eerste stap om ervoor te zorgen dat deze ‘downtime’ wordt erkend en meegerekend als onderdeel van de werktijd. Lezen
