Elke nieuwe regering hervormt de arbeidsmarkt door te kiezen voor een bepaalde obsessie: langdurig werklozen, arbeidsongeschikte werknemers die moeilijk te ‘re-integreren’ zijn, jongeren die moeilijk werk vinden… Ondertussen stijgt het absenteïsme, ongeacht de politieke richting die aan de macht is, en draaien onze bedrijven met een personeelsbestand dat vaak uit vorm is en een slecht verdeelde werklast moet opvangen. Dus de ene hervorming volgt op de andere en ondertussen blijven we doen alsof we niet begrijpen dat een groeiend deel van de werkende bevolking zich afkeert van de wereld van het werk. Omdat ze de schok van de noodzakelijke toename van het aantal werkuren niet aankunnen.
Langere loopbanen, hybride werk, flexibele werktijden, psychosociale lasten… Afwezige werknemers zeggen gewoon NEE. Het touwtrekken is begonnen en geen enkele hervorming van de arbeidsmarkt, althans niet zoals nu voorzien, zal ons hieruit halen. Lezen