
45 jaar oud. Dat is de leeftijd waarop je als senior wordt beschouwd. In het midden van een carrière die nog niet zijn hoogtepunt heeft bereikt, ben je al sociaal gebonden aan de neerwaartse helling. Het is gek. Het is ‘verboden’ om te discrimineren en ‘ongepast’ om een collega te straffen die over de houdbaarheidsdatum heen is (de uitdrukking is ironisch, voor het geval dat…). Maar in de praktijk is onze omgang met de leeftijdskwestie oneindig triest. Waarom blijven we onszelf dan beroven van een groot aantal rijpe talenten die vaak betrokken willen zijn bij projecten voor de toekomst in plaats van langzaam weg te glijden in routinematige opdrachten en verveling terwijl ze wachten tot de dingen voorbij zijn? Lezen